Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-3 Filed 08/11/21 Page 1 of 8
`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-3 Filed 08/11/21 Page1of 8
`
`EXHIBIT 1.B
`EXHIBIT 1.B
`
`

`

`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-3 Filed 08/11/21 Page 2 of 8
`
`
`
`TRANSLATION CERTIFICATION
`
`Date: August 10, 2021
`
`To whom it may concern:
`This is to certify that the attached translation is an accurate representation of the documents
`received by this office. The translation was completed from:
`• Dutch
`To:
`• English
`The documents are designated as:
`• Rapport dit is een advocaat - oktober 2013 - 5.3 - 5.5
`• Rechtersregelingen in het burgerlijk (proces)recht (Burgerlijk Proces &amp Praktijk nr.
`II), 7.5.2
`• WvSv A.L. MelaiM.S. Groenhuijsen e.a
`
`Eugene Li, Project Manager in this company, attests to the following:
`“To the best of my knowledge, the aforementioned documents are a true, full and accurate
`translation of the specified documents.”
`
`
`
`
`Signature of Eugene Li
`
`
`
`
`
`
`
`

`

`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-3 Filed 08/11/21 Page 3 of 8
`
`Court regulations in civil (procedural) law (BPP no. II) 2004/7.5.2.2
`7.5.2.2 Jurisdiction
`
`K. Teuben, date 12/02/2004
`
`Date
`12/02/2004
`Author
`K. Teuben
`Field(s)
`Civil procedure (V)
`As has already been noted, the way in which judges deal with previous rulings also provides clues as to the
`significance of precedents in a particular legal system. Case law, especially that of the Supreme Court, shows an
`interesting development in this regard.
`In his inaugural lecture from 1950, Drion also stated that "the precedents are kept silent, although everyone knows
`that they are very much alive",[1] meaning that earlier judgments were never explicitly referred to in case law,
`although these - as is generally known - in many cases were decisive for later decisions. This picture was broadly
`confirmed in a preliminary advice by Jessurun d'Oliveira in 1973,[2] although he did make some explicit references to
`precedents, especially in the lower courts.[3]
`This situation has now changed considerably. An important turning point is formed by the Bull Calf judgment from
`1980,[4] in which the Supreme Court for the first time “switched” in so many words and with motivation. Since then,
`the Supreme Court has increasingly – and in recent years structurally – referred to (its own) precedents, both in
`cases in which the Supreme Court adheres to its previous case law and when it deviates from it.[5]
`The recognition of legal formation by the (supreme) court, which has already been discussed in the previous section,
`has also been expressed in court decisions. For example, the Supreme Court nowadays regularly speaks of the
`“legislative task of the judge” [6] and indicates why a certain decision does or does not exceed the limits of that
`task.[7] In other respects, too, the Supreme Court in particular is increasingly using formulations that imply
`recognition of the fact that new legal rules are (or can be) formed in the judiciary.[8] An example of this is the
`judgment in Chan-a-Hung/Maalsté,[9] in which the 50% and 100% rules "developed in the case law of the Supreme
`Court" for the interpretation of the own fault of cyclists and pedestrians in the event of liability of a motorist, are
`systematically listed.[10] When the Supreme Court lays down a new legal rule in a ruling, it sometimes even provides
`for a transitional arrangement.[11] For example, in the Boon/Van Loon judgment,[12] in which, contrary to previous
`case law, it was considered possible to set off pension rights in the division of a dissolved matrimonial community of
`property, retroactive effect was excluded from this decision for divisions that had already taken place in the past. In
`its judgment of January 17, 2003, the Supreme Court determined, in view of the lack of clarity and delay that had
`arisen in the drafting of the implementing legislation for the EC Service Regulation, that it was possible to rectify the
`resulting omissions in service, not only in the present case but in all cases in which a summons on the basis of art. 63
`paragraph 1 Rv (Dutch Code of Civil Procedure) was served.[13]
`The development outlined here in the way in which the Supreme Court deals with its previous rulings already gives
`an indication for the presence of a certain attachment to those statements. This is further confirmed by the way in
`which the Supreme Court uses the option to settle certain cassation complaints with an abbreviated statement of
`reasons (art. 81 - formerly art. 101a - RO): this appears to take place in particular in cases where the relevant legal
`question has already been answered (several times) by the Supreme Court.[14] Finally, it can be pointed out that,
`since the above-mentioned Bull Calf judgment, the Supreme Court in general provides an explicit and extensive
`statement of reasons why it “is switching”.[15] Notwithstanding the fact that the Supreme Court thus considers
`derogation from previous case law to be possible, adherence to this is apparently the rule. This means nothing more
`than that the Supreme Court is in principle bound by its own precedents.
`The attitude of the lower courts towards judgments of the Supreme Court (and of other higher courts) is more
`difficult to map, since judgments of subdistrict court judges, district courts and courts of appeal are published much
`less frequently. Nevertheless, some (cautious) conclusions can be drawn from the studies that have been conducted
`into precedent-bound relationships in these “vertical” relationships.[16]
`It appears that rulings of the Supreme Court are fairly generally followed in lower courts, either by explicit reference
`to them or by adopting the legal rule laid down in a judgment of the Supreme Court. Whether this is also the case
`with regard to decisions of appeal judges is uncertain: explicit references by judges of first instance to a decision of
`Link: http://deeplinking.kluwer.nl/?param=00C45FD7&cpid=WKNL-LTR-Nav2
`All (copy)rights to this document are vested in Wolters Kluwer Nederland B.V. or its licensors and are expressly reserved.
`This document was generated on 08/05/2021. For more information about Wolters Kluwer's services, visit www.wolterskluwer.nl Page 1 of 3
`
`

`

`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-3 Filed 08/11/21 Page 4 of 8
`
`the (own) appellate judge seem to occur only rarely.[17] A fortiori, the latter applies to the rulings of lower courts at
`the same hierarchical level: here too reference is made only incidentally, while other courts seem to follow such
`precedents even less.[18]
`All in all, it seems to me that the state of affairs in the case law can be broadly summarized as follows. In principle,
`the Supreme Court considers itself bound by its own previous decisions, but deviates from them if necessary (with
`reasons). Lower courts consider themselves, at least to a certain extent, bound by the decisions of higher courts, in
`particular those of the Supreme Court, but (sometimes) also those of their own appeal judge. The existence of any
`ties at a “horizontal” level, between the different judges of equal rank, cannot in any case be deduced from the case
`law.
`It should also be noted that, strictly speaking, this does not answer the question on the basis of which judges in
`principle follow precedents in the cases described here. This can arise from the conviction that this should happen
`(in which case there is indeed the acceptance of a normative binding), but following precedents can also be based
`solely on the fact that the subsequent judge agrees with their content in any case.[19] Since it is usually not possible
`to establish why a judge agrees with previous case law,[20] it is not possible to draw any definite conclusions from the
`situation in the case law in this respect at least.
`
`
`Footnotes
`[1]
`Drion 1950, p. 40.
`
`[2]
`Jessurun d'Oliveira 1973a, p. 42-13.
`
`[3]
`Jessurun d'Oliveira 1973a, p. 45-50.
`
`[4]
`Supreme Court March 7, 1980, NJ 1980, 353 with note G.J.S.
`
`[5]
`With regard to the period 1980-1983, see Kottenhagen 1986, p. 28-35 and with regard to the period 1987-1993 Struycken &
`Haazen 1993, p. 114-122 and p. 140-145. The latter authors in particular noted a strong increase in the number of explicit
`references by the Supreme Court (its own) previous case law.
`
`[6]
`First in Supreme Court October 12, 1984, N] 1985, 230 with note g.
`
`[7]
`See in detail Martens 2000; see also § 3.3.2.2.
`
`[8]
`For some examples see also Snijders 1995, p. 20-21; Haasen 2001, p. 64 (note 41).
`
`[9]
`Supreme Court May 4, 2001, N] 2002, 214 with note CJHB.
`
`[10]
`For similar 'overview rulings' of the criminal division, see e.g. Supreme Court 3 October 2000, N] 2000, 721 with note JdH
`(overview of case law with regard to the consequences of exceeding the reasonable term in criminal cases); Supreme Court
`January 9, 2001, NJ 2001, 307 with note JdH (idem for confiscation cases) and Supreme Court 12 March 2002, NJ 2002.317 with
`note Sch (overview of case law with regard to the service requirements of art. 588 Civil Procedure Code).
`
`[11]
`See extensively Haazen 2001 on this “judicial transitional law”.
`
`[12]
`Supreme Court November 27, 1981, NJ 1982, 503 with note EAAL and WHH.
`
`Link: http://deeplinking.kluwer.nl/?param=00C45FD7&cpid=WKNL-LTR-Nav2
`All (copy)rights to this document are vested in Wolters Kluwer Nederland B.V. or its licensors and are expressly reserved.
`This document was generated on 08/05/2021. For more information about Wolters Kluwer's services, visit www.wolterskluwer.nl Page 2 of 3
`
`

`

`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-3 Filed 08/11/21 Page 5 of 8
`
`[13]
`Supreme Court January 17, 2003, NJ 2003, 113 m.nt. PV.
`
`[14]
`See Pinckaers 1997, p. 212-213; Struycken & Haazen 1993, p. 116.
`
`[15]
`For a number of examples, see Struycken & Haazen 1993, p. 114-117; Frank 1994, p. 15-16.
`
`[16]
`cf. the case law studies of Jessurun d'Oliveira 1973a, p. 45-50; Cutters 1978, p. 23-27; Kottenhagen 1986, p. 35-50 and Struycken
`& Haazen 1993, p. 125-131.
`
`[17]
`cf. Struycken & Haazen 1993, p. 125-126; Kottenhagen 1986, p. 39-45. For a case in which a court expressly agrees with the case
`law of an appeal judge, see Court The Hague June 19, 2002, NJkort 2002, 60.
`
`[18]
`See Struycken & Haazen 1993, p. 126-128; Kottenhagen 1986, p. 44.
`
`[19]
`cf. Jessurun d'Oliveira 1973a, p. 50.
`
`[20]
`For some of the rare statements in which this was the case, see Jessurun d'Oliveira 1973a, p. 5 and p. 47.
`
`Link: http://deeplinking.kluwer.nl/?param=00C45FD7&cpid=WKNL-LTR-Nav2
`All (copy)rights to this document are vested in Wolters Kluwer Nederland B.V. or its licensors and are expressly reserved.
`This document was generated on 08/05/2021. For more information about Wolters Kluwer's services, visit www.wolterskluwer.nl Page 3 of 3
`
`

`

`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-3 Filed 08/11/21 Page 6 of 8
`Rechtersregelingen in het burgerlijk (proces)recht (BPP nr. II) 2004/7.5.2.2
`7.5.2.2 Rechtspraak
`
`K. Teuben, datum 02-12-2004
`
`Datum
`02-12-2004
`Auteur
`K. Teuben
`Vakgebied(en)
`Burgerlijk procesrecht (V)
`
`Zoals reeds werd opgemerkt, zijn aan de wijze waarop rechters omgaan met eerdere uitspraken eveneens aanwijzingen te
`ontlenen met betrekking tot de betekenis van precedenten in een bepaald rechtssysteem. De rechtspraak, met name die
`van de Hoge Raad, geeft wat dit onderwerp betreft een interessante ontwikkeling te zien.
`In zijn oratie uit 1950 stelde Drion nog dat "de precedenten worden doodgezwegen, hoewel iedereen weet dat zij
`springlevend zijn",[1] waarmee hij bedoelde dat in de rechtspraak nooit uitdrukkelijk werd verwezen naar eerdere uitspraken,
`hoewel deze - zoals algemeen bekend - in veel gevallen bepalend waren voor latere beslissingen. Dit beeld werd in 1973 in
`een preadvies door Jessurun d'Oliveira in grote lijnen bevestigd,[2] al werden door hem, met name in de lagere rechtspraak,
`wel enige uitdrukkelijke verwijzingen naar precedenten gesignaleerd.[3]
`Deze situatie is inmiddels aanzienlijk veranderd. Een belangrijk omslagpunt wordt gevormd door het Stierkalf-arrest uit
`1980,[4] waarin de Hoge Raad voor de eerste maal met zoveel woorden en gemotiveerd 'om ging'. Sedertdien wordt door de
`Hoge Raad steeds vaker - en de laatste jaren structureel -verwezen naar (eigen) precedenten, zowel in gevallen waarin de
`Hoge Raad aan zijn eerdere rechtspraak vasthoudt als wanneer hij daarvan afwijkt.[5]
`De erkenning van rechtsvorming door de (hoogste) rechter, die in de voorgaande paragraaf al werd besproken, is eveneens
`in rechterlijke uitspraken tot uitdrukking gekomen. Zo spreekt de Hoge Raad tegenwoordig regelmatig van de
`'rechtsvormende taak van de rechter'[6] en geeft hij aan waarom een bepaalde beslissing de grenzen van die taak wel of niet
`te buiten gaat.[7] Ook anderszins hanteert met name de Hoge Raad in toenemende mate formuleringen die een erkenning
`inhouden van het feit dat ook in de rechtspraak nieuwe rechtsregels gevormd (kunnen) worden.[8] Een voorbeeld hiervan
`vormt het arrest Chan-a-Hung/Maalsté,[9] waarin de "in de rechtspraak van de Hoge Raad ontwikkelde" 50- en 100-% regels
`voor de invulling van de eigen schuld van fietsers en voetgangers bij aansprakelijkheid van een automobilist, systematisch
`op een rijtje worden gezet.[10] Wanneer de Hoge Raad in een uitspraak een nieuwe rechtsregel neerlegt, voorziet hij daarbij
`soms zelfs in een overgangsrechtelijke regeling.[11] Zo werd in het arrest Boon/Van Loon,[12] waarin in afwijking van eerdere
`rechtspraak de verrekening van pensioenrechten bij de verdeling van een ontbonden huwelijksgemeenschap mogelijk werd
`geacht, terugwerkende kracht van deze beslissing uitgesloten voor verdelingen die in het verleden reeds hadden
`plaatsgehad. In zijn arrest van 17 januari 2003 bepaalde de Hoge Raad, naar aanleiding van de onduidelijkheid en
`vertraging die was ontstaan bij totstandkoming van de uitvoeringswetgeving bij de EG-Betekeningsverordening, dat herstel
`van hierdoor ontstane verzuimen in de betekening mogelijk was, niet slechts in de onderhavige zaak maar in alle gevallen
`waarin vóór 1 april 2003 een dagvaarding op de voet van art. 63 lid 1 Rv was betekend.[13]
`De hier geschetste ontwikkeling in de wijze waarop de Hoge Raad met zijn eerdere uitspraken om gaat, geeft reeds een
`indicatie voor de aanwezigheid van een bepaalde gebondenheid aan die uitspraken. Dit wordt verder bevestigd door de
`wijze waarop de Hoge Raad gebruikt maakt van de mogelijkheid om bepaalde cassatieklachten met een verkorte motivering
`af te doen (art. 81 -voorheen art. 101a - RO): dit blijkt met name plaats te vinden in gevallen waarin de desbetreffende
`rechtsvraag reeds (meermalen) door de Hoge Raad is beantwoord.[14] Tot slot kan worden gewezen op het feit dat, sinds
`het eerder genoemde Stierkalf-arrest, de Hoge Raad in het algemeen uitdrukkelijk en uitgebreid motiveert waarom hij 'om
`gaat'.[15] Niettegenstaande het feit dat aldus afwijking van eerdere rechtspraak door de Hoge Raad mogelijk wordt geacht, is
`het volgen daarvan kennelijk de regel. Dit betekent niets anders dan dat de Hoge Raad in beginsel gebonden is te achten
`aan zijn eigen precedenten.
`De houding van de lagere rechtspraak ten opzichte van uitspraken van de Hoge Raad (en van andere hogere rechters) is
`lastiger in kaart te brengen, aangezien de uitspraken van kantonrechters, rechtbanken en gerechtshoven veel minder
`frequent worden gepubliceerd. Uit de onderzoeken die naar gebondenheid aan precedenten in deze 'verticale' verhoudingen
`zijn gedaan, vallen niettemin wel enige (voorzichtige) conclusies te trekken.[16]
`Uitspraken van de Hoge Raad worden, naar het zich laat aanzien, in de lagere rechtspraak vrij algemeen gevolgd, hetzij
`onder uitdrukkelijke verwijzing daarnaar, hetzij door het overnemen van de in een arrest van de Hoge Raad neergelegde
`rechtsregel. Of dit met betrekking tot uitspraken van appèlrechters eveneens het geval is, is onzeker: uitdrukkelijke
`verwijzingen van rechters in eerste aanleg naar een uitspraak van de (eigen) appèlrechter lijken slechts zelden voor te
`
`Link: http://deeplinking.kluwer.nl/?param=00C45FD7&cpid=WKNL-LTR-Nav2
`Alle (auteurs-)rechten op dit document berusten bij Wolters Kluwer Nederland B.V. of haar licentiegevers en worden uitdrukkelijk
`voorbehouden. Dit document is gegenereerd op 05-08-2021. Kijk voor meer informatie over de diensten van Wolters Kluwer op www.w
`olterskluwer.nl
`
`Page 1/3
`
`

`

`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-3 Filed 08/11/21 Page 7 of 8
`komen.[17] A fortiori geldt dit laatste voor de uitspraken van lagere rechters op hetzelfde hiërarchische niveau: ook hiernaar
`wordt slechts incidenteel verwezen, terwijl van het volgen van dergelijke precedenten door andere rechters nog minder
`sprake lijkt te zijn.[18]
`Al met al kan, zo lijkt mij, de stand van zaken in de rechtspraak in grote lijnen als volgt worden samengevat. De Hoge Raad
`acht zich in beginsel gebonden aan zijn eigen eerdere uitspraken, maar wijkt daarvan zo nodig (gemotiveerd) af. Lagere
`rechters achten zich, althans in zekere mate, gebonden aan de uitspraken van hogere rechters, in het bijzonder die van de
`Hoge Raad maar (soms) ook wel die van de eigen appèlrechter. Het bestaan van enige binding op 'horizontaal' niveau,
`tussen de verschillende rechters van gelijke rang, valt in elk geval uit de rechtspraak niet af te leiden.
`Het verdient bij dit alles overigens opmerking dat hiermee strikt genomen nog niet de vraag beantwoord is, op grond
`waarvan rechters in de hier omschreven gevallen precedenten in beginsel volgen. Dit kan voortkomen uit de overtuiging dat
`dit behoort te gebeuren (in welk geval inderdaad sprake is van de aanvaarding van een normatieve gebondenheid), maar
`het volgen van precedenten kan ook louter berusten op het feit dat de latere rechter het sowieso met de inhoud daarvan
`eens was.[19] Aangezien doorgaans niet kan worden vastgesteld waarom een rechter zich bij eerdere rechtspraak aansluit,
`[20] vallen uit de situatie in de rechtspraak in elk geval in dit opzicht niet met zekerheid conclusies te trekken.
` 
`Voetnoten
`[1]
`Drion 1950, p. 40.
`
`[2]
`Jessurun d'Oliveira 1973a, p. 42-13.
`
`[3]
`Jessurun d'Oliveira 1973a, p. 45-50.
`
`[4]
`HR 7 maart 1980, NJ 1980, 353 m.nt. G.J.S.
`
`[5]
`Zie m.b.t. de periode 1980-1983 Kottenhagen 1986, p. 28-35 en m.b.t. de periode 1987-1993 Struycken & Haazen 1993, p. 114-122 en p. 140-145. Met
`name laatstgenoemde auteurs constateerden een sterke toename van het aantal uitdrukkelijke verwijzingen van de HR naar (eigen) eerdere
`rechtspraak.
`
`[6]
`Voor het eerst in HR 12 oktober 1984, N] 1985, 230 m.nt. G.
`
`[7]
`Zie hierover uitgebreid Martens 2000; zie voorts § 3.3.2.2.
`
`[8]
`Zie voor enige voorbeelden ook Snijders 1995, p. 20-21; Haazen 2001, p. 64 (noot 41).
`
`[9]
`HR 4 mei 2001, N] 2002, 214 m.nt. CJHB.
`
`[10]
`Zie voor soortgelijke 'overzichtsuitspraken' van de strafkamer bijv. HR 3 oktober 2000, N] 2000, 721 m.nt. JdH (overzicht van rechtspraak m.b.t. de
`gevolgen van overschrijding van de redelijke termijn in strafzaken); HR 9 januari 2001, NJ 2001, 307 m.nt. JdH (idem voor ontnemingszaken) en HR 12
`maart 2002, NJ 2002,317 m.nt. Sch (overzicht van rechtspraak m.b.t. de betekeningsvoorschriften van art. 588 Sv).
`
`[11]
`Zie over dit 'rechterlijk overgangsrecht' uitgebreid Haazen 2001.
`
`[12]
`HR 27 november 1981, NJ 1982, 503 m.nt. EAAL en WHH.
`
`[13]
`HR 17 januari 2003, NJ 2003, 113 m.nt. PV.
`
`[14]
`Zie hierover Pinckaers 1997, p. 212-213; Struycken & Haazen 1993, p. 116.
`
`[15]
`Zie voor een aantal voorbeelden Struycken & Haazen 1993, p. 114-117; Franx 1994, p. 15-16.
`
`[16]
`
`Link: http://deeplinking.kluwer.nl/?param=00C45FD7&cpid=WKNL-LTR-Nav2
`Alle (auteurs-)rechten op dit document berusten bij Wolters Kluwer Nederland B.V. of haar licentiegevers en worden uitdrukkelijk
`voorbehouden. Dit document is gegenereerd op 05-08-2021. Kijk voor meer informatie over de diensten van Wolters Kluwer op www.w
`olterskluwer.nl
`
`Page 2/3
`
`

`

`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-3 Filed 08/11/21 Page 8 of 8
`Vgl. de juiisprudentieonderzoeken van Jessurun d'Oliveira 1973a, p. 45-50; Snijders 1978, p. 23-27; Kottenhagen 1986, p. 35-50 en Struycken &
`Haazen 1993, p. 125-131.
`
`[17]
`Vgl. Struycken & Haazen 1993, p. 125-126; Kottenhagen 1986, p. 39-45. Zie voor een geval waarin een rechtbank zich uitdrukkelijk aansluit bij de
`rechtspraak van een appèlrechter Rb. 's-Gravenhage 19 juni 2002, NJkort 2002, 60.
`
`[18]
`Zie Struycken & Haazen 1993, p. 126-128; Kottenhagen 1986, p. 44.
`
`[19]
`Vgl. Jessurun d'Oliveira 1973a, p. 50.
`
`[20]
`Zie voor enkele van de schaarse uitspraken waarin dit wél het geval was Jessurun d'Oliveira 1973a, p. 5 en p. 47.
`
`Link: http://deeplinking.kluwer.nl/?param=00C45FD7&cpid=WKNL-LTR-Nav2
`Alle (auteurs-)rechten op dit document berusten bij Wolters Kluwer Nederland B.V. of haar licentiegevers en worden uitdrukkelijk
`voorbehouden. Dit document is gegenereerd op 05-08-2021. Kijk voor meer informatie over de diensten van Wolters Kluwer op www.w
`olterskluwer.nl
`
`Page 3/3
`
`