Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-2 Filed 08/11/21 Page 1 of 4
`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-2 Filed 08/11/21 Page 1 of 4
`
`EXHIBIT 1.A
`EXHIBIT 1.A
`
`

`

`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-2 Filed 08/11/21 Page 2 of 4
`
`
`
`TRANSLATION CERTIFICATION
`
`Date: August 10, 2021
`
`To whom it may concern:
`This is to certify that the attached translation is an accurate representation of the documents
`received by this office. The translation was completed from:
`• Dutch
`To:
`• English
`The documents are designated as:
`• Rapport dit is een advocaat - oktober 2013 - 5.3 - 5.5
`• Rechtersregelingen in het burgerlijk (proces)recht (Burgerlijk Proces &amp Praktijk nr.
`II), 7.5.2
`• WvSv A.L. MelaiM.S. Groenhuijsen e.a
`
`Eugene Li, Project Manager in this company, attests to the following:
`“To the best of my knowledge, the aforementioned documents are a true, full and accurate
`translation of the specified documents.”
`
`
`
`
`Signature of Eugene Li
`
`
`
`
`
`
`
`

`

`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-2 Filed 08/11/21 Page 3 of 4
`WvSv, A.L. Melai/M.S. Groenhuijsen et al., article 440 DCCP, note. 10.4
`10.4 “Subject to the decision of the Supreme Court”
`
`Current until 01-04-2004
`
`
`Current until
`01-04-2004
`Period
`07/01/2003 to: -
`Reference
`WvSv, A.L. Melai/M.S. Groenhuijsen et al., article 440 DCCP, note. 10.4
`Field(s)
`Criminal Procedure Law / Legal Remedies
`Entry into law
`Code of Criminal Procedure Article 440
`
`
`
`
`It should be borne in mind that we have no law of precedent in the Netherlands. The Supreme Court is not bound by
`its own jurisprudence - it can “switch” for reasons of its own - nor is the lower court bound by the decisions of higher
`courts, including the Supreme Court.[1] This does not alter the fact that from art. 440 paragraph 2, it follows that the
`judge to whom the case is referred (or remitted) must comply with the decision of the Supreme Court. This judge
`must ascertain the precise content of the referral “assignment”. The mere circumstance that the judge arranges for a
`new treatment to take place after referral (or relocation) does not alter this. Suppose that in a case prosecuted for
`driving under the influence of alcoholic beverages, the Supreme Court rules in the order for reference that the strict
`rules regarding alcohol testing have not been complied with, or insufficiently complied with, so that the charged
`element of “examination as referred to in art. . 26 WVW (old)” has been wrongly proven and the contested decision
`is null and void now that the Court of Appeal has assumed an incorrect legal interpretation. The case is then
`remanded by the Supreme Court for further adjudication in accordance with its ruling. That prevents the judge-after-
`remand on that point from subsequently arriving at a proven statement with a single adjustment of the evidence
`structure.[2] The Supreme Court strictly observes the precept that the judge, after referral (or relocation), will do
`justice with due observance of the Supreme Court's decision. See further note 10.5 in which the situation is
`discussed in which the Supreme Court refers (or remands) the case after partial annulment and the judge, after
`referral (or relocation) exceeds the limits of the proceedings before it.
`The Supreme Court may attach a specific instruction to referral (or relocation). Such further instruction may relate to
`to the question of law that arises after referral or relocation. An exceptional example is the judgment of the
`Supreme Court of December 15, 1998, NJ 1999, 553 (with a note by Kn). In it, the Supreme Court included the
`express instruction addressed to the court after referral to follow in its investigation the detailed explanation of the
`Supreme Court of the Birds Act 1936, the EC Treaty, the applicable EC Directives and the relevant German
`regulations and in the case of that investigation to further answer questions of law stipulated by the Supreme Court.
`The Supreme Court only occasionally gives such an explicit instruction; as a rule, in appropriate cases, it suffices with
`a “pointer” in the form of a consideration for the sake of completeness.
`
`Footnotes
`[1]
`Th.W. van Veen, “Cassation in criminal cases viewed from a functional point of view”, in: Ch.J. Enschede & Th.W. van Veen,
`Cassation in criminal cases from a functional and organizational point of view, Association for the comparative study of the law
`of Belgium and the Netherlands, Zwolle, W.E.J. Tjeenk Willink 1974, p. 22;
`A.J.A. van Dorst, Cassation in criminal cases, Deventer: W.E.J. Tjeenk Willink 1998, p. 97-98. See also: Th.A. de Roos, 'The effect
`of Supreme Court decisions on the lower courts and on public opinion; the power and helplessness of the Supreme Court', DD
`1988, p. 1007-1018.
`[2]
`Supreme Court September 27, 1988, NJ 1989, 106 (notably ThWvV), sequel to HR May 26, 1987, NJ 1988, 176; otherwise the
`Opinion of Advocate General Remmelink. Incidentally, the annotator can be admitted that the Supreme Court should have
`settled the case with an acquittal itself when it had the chance, rather than dismiss the case; now the Supreme Court is still
`doing that in cassation.
`
`
`
`------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
`Link: http://deeplinking.kluwer.nl/?param=009F6228&cpid=WKNL-LTR-Nav2 Page 1/1
`All (copy)rights to this document are vested in Wolters Kluwer Nederland B.V. or its licensors and are expressly reserved. This document was
`generated on 08/04/2021. For more information about Wolters Kluwer's services, visit www.wolterskluwer.nl
`
`

`

`Case 1:19-cv-11586-FDS Document 220-2 Filed 08/11/21 Page 4 of 4
`WvSv, A.L. Melai/M.S. Groenhuijsen e.a., artikel 440 Sv, aant. 10.4
`10.4 'Met inachtneming van de uitspraak van de hoge raad'
`
`Actueel t/m 01-04-2004
`
`Actueel t/m
`01-04-2004
`Tijdvak
`01-07-2003 tot: -
`Vindplaats
`WvSv, A.L. Melai/M.S. Groenhuijsen e.a., artikel 440 Sv, aant. 10.4
`Vakgebied(en)
`Strafprocesrecht / Rechtsmiddelen
`Wetingang
`Wetboek van Strafvordering artikel 440
`
`Vooropgesteld zij dat wij in Nederland geen precedentenrecht kennen. De hoge raad is niet gebonden aan zijn eigen
`jurisprudentie - hij kan om hem moverende redenen 'omgaan' - en de lagere rechter evenmin aan de uitspraken van hogere
`gerechten inclusief de hoge raad.[1] Dat neemt niet weg dat uit art. 440 lid 2 volgt dat de rechter naar wie de zaak wordt
`verwezen (of teruggewezen) zich moet houden aan de uitspraak van de hoge raad. Deze rechter dient zich te vergewissen
`van de precieze inhoud van de verwijzings-'opdracht'. Daaraan doet de enkele omstandigheid dat de rechter na verwijzing
`(of terugwijzing) een nieuwe behandeling doet plaatsvinden, niet af. Stel dat de hoge raad in een zaak waarbij vervolgd is
`ter zake van het rijden onder invloed van alcoholhoudende drank, in het verwijzingsarrest oordeelt dat de strikte
`voorschriften omtrent het alcoholonderzoek niet of onvoldoende zijn nageleefd zodat het ten laste gelegde bestanddeel
`'onderzoek als bedoeld in art. 26 WVW (oud)' ten onrechte bewezen is en de bestreden uitspraak aan nietigheid leidt nu het
`hof daarbij van een verkeerde rechtsopvatting is uitgegaan. De zaak wordt vervolgens door de hoge raad teruggewezen
`teneinde met inachtneming van zijn uitspraak verder te worden berecht. Dat belet de rechter-na-terugwijzing op dat punt
`alsnog tot een bewezenverklaring te komen met een enkele aanpassing van de bewijsconstructie.[2] De hoge raad houdt
`strikt de hand aan het voorschrift dat de rechter na verwijzing (of terugwijzing) met inachtneming van 's hogen raads
`uitspraak recht doet. Zie verder aant. 10.5 waarin de situatie wordt besproken dat de hoge raad de zaak verwijst (of
`terugwijst) na een partiële vernietiging en de rechter na verwijzing (of terugwijzing) de grenzen van het hem voorgelegde
`geding overschrijdt.
`De hoge raad kan aan verwijzing (of terugwijzing) een specifieke instructie verbinden. Die nadere instructie kan betrekking
`hebben op de rechtsvraag die in het geding na verwijzing of terugwijzing aan de orde komt. Een uitzonderlijk voorbeeld is
`het arrest HR 15 december 1998, NJ 1999, 553 (m.nt. Kn). Daarin nam de hoge raad de uitdrukkelijk aan de rechter na
`verwijzing gerichte instructie op bij zijn onderzoek de uitvoerig uiteengezette uitleg te volgen van de hoge raad van de
`Vogelwet 1936, het EG-verdrag, de toepasselijke EG-richtlijnen en de relevante Duitse voorschriften en bij dat onderzoek
`nader door de hoge raad gestipuleerde rechtsvragen te beantwoorden. Zo'n expliciete instructie geeft de hoge raad slechts
`incidenteel; in de regel volstaat hij in daarvoor in aanmerking komende gevallen met een 'vingerwijzing' in de vorm van een
`overweging ten overvloede.
` 
`Voetnoten
`[1]
`Th.W. van Veen, 'Cassatie in strafzaken functioneel beschouwd', in: Ch.J. Enschedé & Th.W. van Veen, Cassatie in strafzaken functioneel en
`organisatorisch beschouwd, Vereniging voor de vergelijkende studie van het recht van België en Nederland, Zwolle, W.E.J. Tjeenk Willink 1974, p. 22;
`A.J.A. van Dorst, Cassatie in strafzaken, Deventer: W.E.J. Tjeenk Willink 1998, p. 97-98. Zie ook: Th.A. de Roos, 'Het effect van uitspraken van de
`Hoge Raad op de lagere rechtspraak en op de publieke opinie; de macht en de hulpeloosheid van de cassatierechter', DD 1988, p. 1007-1018.
`
`[2]
`HR 27 september 1988, NJ 1989, 106 (m.nt. ThWvV), vervolg op HR 26 mei 1987, NJ 1988, 176; anders de conclusie van advocaat-generaal
`Remmelink. De annotator kan overigens worden toegegeven dat de hoge raad beter de zaak zelf met een vrijspraak had afgedaan toen hij de kans had
`in plaats van de zaak terug te wijzen; nu doet de hoge raad dat alsnog in cassatie.
`
`Link: http://deeplinking.kluwer.nl/?param=009F6228&cpid=WKNL-LTR-Nav2
`Alle (auteurs-)rechten op dit document berusten bij Wolters Kluwer Nederland B.V. of haar licentiegevers en worden uitdrukkelijk
`voorbehouden. Dit document is gegenereerd op 04-08-2021. Kijk voor meer informatie over de diensten van Wolters Kluwer op www.w
`olterskluwer.nl
`
`Pagina 1/1
`
`